Gëzimet e qiellit (3)
28. Mars E Martë
“Dhe Perëndia do të thaijë çdo lot nga sytë e tyre; dhe vdekja nuk do të jetë më; as brengë, as klithma, as mundim, sepse gjërat e mëparshme shkuan” Zbulesa 21:4
Ndonjëherë ne e përshkruajmë vdekjen si “kalimin e Jordanit”. Kjo sepse lumi Jordan derdhet tek Deti i Vdekur. Tregohet një histori për një grua të krishterë, të moshuar, e cila po vdiste. Për shumicën e jetës së saj, sëmundja e kishte mbajtur në krevat ose në karrige me rrota. Familja u mblodh për t’i dhënë lamtumirën. Duke mbajtur dorën e saj, një nga nipërit e pyeti: “A ke frikë të vdesësh?”. Me lotë gëzimi, ajo u përgjigj: “Jo, nuk kam frikë nga vdekja, sepse Ati im zotëron tokën në të dyja anët e lumit”. Çfarë përgjigje! Në qiell nuk do të ketë as sëmundje, as depresion, as dhimbje, as vetmi, as frikë, as pikëllim ose asgjë prej atyre që e bëjnë jetën në tokë të vështirë. Fjala e Perëndisë thotë: “Por për ju që keni frikë nga emri im, do të lindë dielli i drejtësisë me shërimin në krahët e tij” (Malakia 4:2, NRSV). Isaia shkruan: “Të shpëtuarit nga Zoti do të kthehen, do të vijnë në Sion me britma gëzimi dhe një hare e përjetshme do të kurorëzojë kokën e tyre; do të kenë gëzim dhe lumturi, dhe dhembja e rënkimi do të ikin” (Isaia 35:10, NKJV).
Kur humbasim një të dashur nga vdekja, pyetja që ngrihet është: “A do ta takoj në qiell? A do ta njoh?”. Po! Nuk do të dish më pak në qiell nga sa ke ditur në tokë. Pali përgjigjet: “Tani në fakt, ne shohim si në pasqyrë, në mënyrë të errët, por atëherë do të shohim faqe për faqe; tashti njoh pjesërisht, kurse atëherë do të njoh thellë ashtu sikurse njihem” (1 Korintasve 13:12, NKJV). Në qiell do të jetë mbledhja më e madhe familjare e të gjitha kohërave.
Dhe ja ku është pjesa më e mirë nga të gjitha: ne nuk kemi për t’u ndarë më kurrë.
